Felsefi Kavramlar
Ömer Sevinçgül
iNSAN VE ATOM
insan, “kâinatın küçük bir misali.” Dünya onunla mana kazandı. Manevî yönü bir yana, maddî yapısıyla bile akılları hayrette bırakan bir mükemmelliğe sahip.
Mekanik gözüyle bakılırsa, bedeni olağanüstü bir fabrika. Kalb makinesi gerekli akaryakıtı pompalar. Damar adı verilen borular, hayatî sıvıları taşır. Mide makinesi, dışarıdan alınan hammaddeleri mamul ürünler hâline getirir.
Sinir sistemi, idare merkeziyle diğer makinelerin irtibatını sağlar. Boşaltım sistemi, pis suları ve atıkları dışarıya atmakla görevlidir.
Dil, kapıcılık yapar, faydalı maddeleri alır, zararlıları defeder, aynı zamanda fabrika adına sözcülük yapar. Gözler, idarecinin dışarıyı gözetlemesi için açılan pencerelerdir. Kulaklar ise, müdüre haricî âlemden haberler getirir.
Kafa denilen üst kat, idare merkezidir. Beyin, ruh isimli efendinin bilgisayarıdır. Ruh görünmez, çünkü makine cinsinden değildir.
Bunlar, beden fabrikasının sadece bir kısmı.
Şimdi herhangi bir atomun, bu fabrikaya girdiğini düşünelim. O atom, hangi makineye girse kusursuz vazife yapabilir. Akciğerde kanı temizler, midede gıdaları sindirir, gözde görür, kulakta işitir, dilde tadar… Her organın kanunlarına uyar. Düzeni asla bozmaz.
Fakat aynı zamanda cahildir. Hiçbir organı tanımaz. Hangi makineye niçin gittiğini bilmez. Kendi varlığının bile şuurunda değildir. Ama nerde olursa olsun, önüne hangi görev çıkarsa çıksın, üstüne düşeni eksiksiz yapar.
Acaba kendi gücüyle mi yapıyor?
Asla! Bundan daha asılsız bir iddia olamaz. Doğrusu, o atom Rabbinin eseridir. Bitkileri, hayvanları ve insanları örneksiz yaratan Zatın emriyle iş görür.
O, bir askerdir.
